İlişkilerde sürekli veren ve alttan alan taraf olmak, her yapılanı hoş görmek iyi insan olmak mıdır? İlişkiye hep tek taraf mı yatırım yapmak zorundadır? İstekleri sürekli karşılanan taraf için elbette bunda mahsurdan çok güzel bir taraf varmış gibi görünür. Kendi için yapılan fedakarlık ve çabaları karşıdakinin sevgi ihtiyacı olarak algılamakişine gelmediği gibi, kendine hak görmeye başlar. Alıştıkları yapılmadığında huysuzlaşır ve sürekli verenin sevgisinde eksilme olduğunu ve ondan kopma sürecine girdiğini düşünür. Oysa bir damla sevgi görmek uğruna sürekli vermesi ve sınırları çocuklukta delinmiş kişi, alamadığı sevgi ve şefkatten yalnızlaşmaya başlamış, hayat motivasyonu düşmüş, kendilik algısı büyük ölçüde yara almıştır. Başkasına değer vermekten , kendine değer vermeyi unutmuş, yerle bir olan sınırları mutsuzluktan başka bir getiri sağlamamıştır. Alma verme dengesi çoktan kaçmış, göremediği değeri vermekten yorulmuştur. Kendine dönüp de sınırlarını yeniden inşa etme gayretine girdiğinde ,kendi değerinin farkına varıp,kendini yükseltmeye başlar. Kendine değer vermeye başladığında ise insanlar rahatsız olurlar;artık o sınırlara giremez;kendilerinin alıştırıldıkları sanal değer vermeye başlayan için mutluluk kapıları açılmaya başlamıştır. Süreci gözden geçirir. Başkasını mutlu etmek uğruna yaptıklarının , ona getirdiği mutsuzlukla yüzleşir;ona yapılan haksızlıklar ,psikolojik şiddet artık apaçık ortaya çıkmış,kişi için görünür olmuştur. Sınırlar sağlamlaştırılır ve mutsuz edilen ortamlardan el ayak çekilir.

Farkındalıklı insanların iyi niyetiyle oynayıp ,sınırlarını yıkıp döküp konfor alanı bulmanın hoşnutluğu içinde kendinizi kaybetmeyin. O çemberden ne zaman çıkarılacağınız hiç belli olmaz.