Duygularımız ve Değersizlik Hissi

Neden içimizden geldiği gibi ,aklımızdan geçtiği gibi dökemiyoruz duygularımızı dilimizden?Süzgecimiz var elbet ve olmalı olumsuz duygularla yaralamamak için insanları.Ama bunu olumlu duygulara da uygulama ihtiyacımız neden?Güzel duygularla barışamamamız neden?İçimizden taşanlara,ket vurmamız ,barajlar kurmamız neden?Anlaşılamama korkusu mu, gurur mu,karşılık bulamama mı?Ne olur karşılık bulamazsak?Kötü mü hissederiz?Reddedilmek niye bu kadar ürkütücü?Derinlerdeki değersizlik duygumuzu mu tetikliyor?Ne kadar derinlerde bu duygu?Niye su yüzüne çıkıp çıkıp aklımızı allak bullak ediyor, ayarlarımızla oynuyor?Ne kjadar konuşursak konuşalım, anlattıklarımız karşımızdakinin anladığı kadar değil mi oysa?Anlamayanın bizi kendince değersizleştirmesi , ne kadar ve neden önemli?Bizdeki değeri görüp değersizleştirme çabasının aslında kendi değersizliğine ayna tutmak olmanın farkında değil miyiz de ciddiye alıyoruz bu oyununu?Değeri olmayanın ,değersizleştirme meyilinin gururumuzu zedeliyor olması ,karşımızdakini hakettiğinden fazla dinliyor olmamız olabilir mi?Kendin olmaktan, kendi değerinin farkında olmaktan güzeli var mı bu dünyada?Anlamayanla işin olmaz ,anlatmakla dilin kurumaz.Önce kendi içindeki derinlere dalarak çıkarmalısın o ölesiye korktuğun değersizlik duygusunu;fırlatmalısın kıyıya.Bak kulaçlar nasıl geniş,nefes nasıl sonsuz,özgürce yüzmek nasıl keyifli olacak?

Burçin Kızak