Evet fizyolojik olarak herkes büyür.Yaş alır, vücudu gelişir. Hiçbir şey yapmasa bile biyolojik anlamda değişim ve dönüşüm , evrimin döngüsüdür. Bebeklikten çocukluğa, çocukluktan yetişkinliğe geçilir; zaman , bedeni büyütür. Üzerine çalışılmadıkça , içsel yolculuğa çıkmaktan kaçınıldıkça , büyüyen bedenin içinde bir çocuk hapis kalır. Zamanında duyguları hiçe sayılan, bilerek veya bilmeyerek ihmal edilen o çocuk, hep büyüme sırasının kendisine gelmesini bekler durur.Sesini duyurmak için türlü yollara başvurur. Bazen ağlar hıçkırarak , bazen çığlıklar atar. Küser, susar , kollarını kavuşturup oturur , suratını asar , yan gözle de bakar, ‘şimdi ilgi çekebildim mi acaba ‘diye. Baktı olmadı ; sinir krizi geçirir, eline geleni fırlatır. Kimi zaman yüzüstü atar kendini yere tepinir. Olmadı ; gider tekme atar, yada ısırır. Kendine uzanacak bir el,O’na sarılacak şefkatli kolları bekler durur. Kimse gelmez , cenin pozisyonunda yatar uyur. Yetişkin bedenin içindeki bu karmaşa dışa yansır sürekli. Ne zaman ki kişi içsel yolculuğuna çıkar ve o çocukla karşılaşır; işte o anda o çocuğun kabulü, O!na uzanacak el ,sımsıkı uzanacak kollar uzanır, işte o zaman ,o çocuğun yüzü aydınlanır.Sımsıkı sarılıp, sevildiğinin farkına varır. Yetişkin beden , içteki çocuğun sesini duymuş, O’nu görmüş ,kabul etmiş ,O’nunla uyumlanmıştır.Kendi içindeki çocuğu kabullenmeyenin , başkasına kabule geçmesi ; kendi içindeki çocuğa el uzatmayanın bir başkasını sarıp sarmalaması , kendi içindeki çocuğu görmeyenin karşısındakini görmesi pek de kolay değildir. Büyümek , uzamak ve bedenin gelişmesi değil ;tüm gelişim sürecinde kendini kabullenip, her halinle önce kendini sevip kucaklamak, başkalarıyla bir olabilmek için ; önce kendi yaralarını pamuklara sarmaktır.